Tennis en Nederland

In zijn column in het maandelijkse magazine van Film/Sport1 schrijft Kees Jansma een nogal verontrustend verhaal over het vaderlandse tennis. Uiteraard kijk ik als liefhebber ook weer uit naar het 'vijfde grandslam' in Key Biscane, tegenwoordig Miami, en uiteraard betreur ik ook de huidige plek op de wereldranglijst die Nederland inneemt. Wat dat betreft heeft hij helaas gelijk.

Ik wil zijn ietwat treurige verhaal toch wat nuanceren, want we moeten niet vergeten dat deze man graag overdrijft. Nog zie ik hem als presentator van Studio Sport bijna huilend zijn beklag doen over de intrede van Sport7, een geweldig initiatief van John de Mol, waar men zich voor het luttele bedrag van 2,50 gulden per maand kon abonneren om non-stop sport te kunnen kijken. Iedereen was er bij gebaat, de toeschouwer, het bedrijfsleven en vooral de sport. Behalve meneer Jansma die met eenzelfde kortzichtigehid als vele landgenoten Sport7 nooit een eerlijke kans heeft gegeven. Diezelfde mijnheer Jansma vetrok na het jammerlijke echec van Sport7 vrijwel direct naar Canal+ waar mensen een slordige 40 gulden per maand moesten neertellen om sport te kijken. Dus nemen we vanaf die tijd de heer Jansma niet meer serieus.

Van tennis blijkt hij nauwelijks verstand te hebben en wederom praat hij maar een beetje mee met de grote meute. Daarbij weet hij nog niet eens de naam Krajicek correct te spellen. Hij vergeet ook nog eens dat tussen de beginperiode met Okker en de 'gouden generatie' Nederland ook weinig voorstelde in het mondiale tennis. Des te knapper waren de prestaties van Mesker, Jagerman en Schapers in die magere periode. Zo zal de huidige generatie ook zo af en toe ergens een uitschieter hebben met bijvoorbeeld de kwartfinale van Misa Krajicek op Wimbledon 2007, de juniorentitels van Thiemo de Bakker en Arantxa Rus, de plaatsing van het Daviscup Team in de Wereldgroep en een Haase die met zekerheid in de top50 zal terugkeren, mits blessurevrij. Het rolstoeltennis domineren 'we' vanaf het onstaan hiervan. Al met al staan we er nog niet eens zo beroerd voor. Daarbij heb je als natie sowieso met generaties te maken. Kijk naar tennisnaties als Zweden, de USA en Duitsland. Die doen het nu ook minder dan in de afgelopen decennia. Het zijn nu ineens Frankrijk, Argentinie, Rusland en Spanje. Eens kijken welke landen er over 10 jaar weer een topgeneratie hebben...
Als liefhebber zal ik het ongetwijfeld via o.a. Sport1 volgen, met het bord op schoot....he Kees..!

Neemt niet weg dat je als bond nooit je ogen mag sluiten voor de ontwikkelingen en je neer te leggen bij de huidige situatie. Het is derhalve raadzaam te leren van bijvoorbeeld een land als Frankrijk en de weg die de FFT daar een aantal jaren geleden is ingeslagen. Aan talent namelijk geen gebrek! Zeker als ik verneem dat talentvolle kinderen moeten afhaken, omdat de ouders het opleidingstraject niet meer kunnen betalen. Hier ligt voor tennissend Nederland nog een grote uitdaging.

Tennissers Israel gebukt onder politieke perikelen

Nadat eerder de Israelische tennister Shahar Peer een visum werd geweigerd door de Verenigde Arabische Emiraten, waardoor zij niet aan het WTA toernooi in Dubai kon deelnemen, is nu ook bekend geworden dat bij het Daviscup duel tussen Zweden en Israel geen publiek toegelaten wordt. Dat heeft de gemeenteraad van Malmo in Zweden besloten.

Het lag derhalve in de lijn der verwachtingen dat ook tennisser Any Ram van deelname in Dubai verstoken zou blijven, maar er is toch een visum verstrekt nadat het Amerikaanse congreslid Weiner de ATP had gedwongen sancties te treffen en het toernooi in Dubai te schrappen.

Jammer dat de sport(er) weer de dupe moet zijn van de politiek waar sport eigenlijk tot verbroedering moet zorgen. Hopelijk neemt de WTA, de vrouwelijke tegenhanger van de ATP, soortgelijke maatregelen.

Eerder ondervond tennisspeelster Mirza uit India (tevens dubbelpartner van de Israelische Peer) ook al de nodige hinder vanuit de politiek, nota bene uit haar eigen land waar zij als tennisspeelster geweigerd werd.

Er is nog een hoop werk aan de winkel, vooral omdat sport juist zo'n mooie brug slaat tussen diverse culturen, religies en verschillende achtergronden.

Raul Gonzales Blanco voorbeeld voor velen

Raul begon als voetballer bij Athletico Madrid. Nadat de toenmalige en de vaak verguisde voorzitter Gil y Gil de jeugd opdoekte, vetrok Raul naar de koninklijke Real Madrid. In het seizoen 1994/1995 maakte hij zijn debuut op 17-jarige leeftijd als linkermiddenvelder, maar sindsdien speelt Raul vooral als spits of schaduwspits. Inmiddels vijf landstitels en drie championsleague overwinningen verder is Raul de absolute ster van Los Merengues.

Maar ook europees gezien is Raul de grote man met maar liefst 64 doelpunten de topscorer van de Championsleague, waarmee hij ploegmaat Ruud van Nistelrooy met 4 doelpunten net de baas is. Afgelopen weekend scoorde Raul zijn 309e (!) doelpunt voor Real Madrid, waarmee hij legende Alfredo di Stefano opvolgde als club topscorer aller tijden die tot een totaal van 307 doelpunten kwam.

Ondanks deze buitengewone cijfers is van enige ster allures totaal geen sprake bij deze fantastische speler. Al vele jaren inspireert hij zijn ploeggenoten met zijn tomenloze werklust en passie die deze man wekelijks op het veld tentoonspreidt. Ook in mindere periodes neemt hij het voortouw en neemt hij als leider zichtbaar zijn verantwoordelijkheden. Een genot om naar te kijken.

Nooit vernemen we negatieve zaken over hem vanuit de media, terwijl hij toch de ster is van de grootste voetbalclub ter wereld. Vele andere toppers vanuit de sportwereld, maar vooral ook vanuit het bedrijfsleven kunnen hier lering uit trekken en kunnen zichzelf een aantal vragen stellen. Komt het vanuit de persoon zelf? Heeft hij de juiste mensen om zich heen? Roger Federer en Tiger Woods kunnen wat mij betreft ook aan het lijstje toegevoegd worden met uitzonderlijk talent en tegelijk toch een voorbeeldprof zijn!

Alweer een bewijs welke belangrijke functie sport inneemt in onze maatschappij, waarbij de werkelijke topper zich onderscheidt van de zogenaamde topper! Net als de befaamde uitspraak van een voormalig topmanager en topbestuurder en ooit de term anti-bobo introduceerde en zichzelf terecht deze naam toebedeelde: "het verschil tussen de bobo en de anti-bobo is dat de bobo wordt gezien en de anti-bobo ziet!"

Genieten in Ahoy

Alle negatieve berichtgeving in de media omtrent de zo veel besproken financiele crisis en de gevolgen daarvan kan soms leiden tot enige vorm van mismoedigheid. Wat is er dan mooier om op een zaterdagmiddag in Ahoy even te genieten van mooie sport en mensen tegen te komen die net als jij liefhebber pursang zijn. Toernooidirecteuren Richard Krajicek en Esther Vergeer van respectievelijk het WTT en het WWTT hebben samen met Ahoy en ABN.AMRO er een fantastisch evenement van gemaakt. Het grootste indoor tennistoernooi ter wereld heeft haar naam en faam meer dan waargemaakt en het experiment om een nieuw internationaal rolstoeltoernooi te integreren met het al bestaande toernooi is zeer geslaagd. Mooi om te zien hoe gedurende de week belangstellenden onderweg van het centrecourt naar court 1 toch even bleven kijken bij het rolstoeltennis en zich duidelijk zichtbaar verbaasden over het hoge niveau van deze topsporters. De finale van het WWTT op court 1 trok dan ook een ongekend hoog aantal toeschouwers en het rolstoeltennis heeft hiermee weer een zeer grote sprong voorwaarts gemaakt. Ik denk niet dat het ooit eerder tijdens een rolstoeltennisfinale is voorgekomen dat een scheidsrechter na afloop van iedere game het massaal toestromende publiek moest manen snel plaats te nemen. Normaalgesproken zeer irritant, maar in dit geval zat ik er eigenlijk stiekem van te genieten.

Marketing technisch is dit voor initiatiefnemer ABN.AMRO mijns inziens ook een groot succes geworden. Ik opende het artikel met de negatieve berichtgeving rondom de crisis en 'de bank' heeft daar zoals bekend de nodige schade aan ondervonden, zeker na de fusieperikelen met Fortis en met name qua imago. De bank heeft echter bewezen dat juist in deze tijden sportsponsoring een prima investering is. De positieve publiciteit die men als 'return on investment' heeft teruggekregen overtreffen ruimschoots de kosten die hiermee gemoeid gaan. Daarbij moet wel gezegd worden dat deze hoofdsponsor naast een financiele ondersteuning ook nog eens een enorme betrokkenheid en passie getoond heeft en daarbij voor een groot gedeelte zelf medeverantwoordelijk is geweest voor dit mooie succes. Zo zie je maar dat ook in tijden van crisis en recessie toch nog succes te boeken is. Of misschien wel juist (!) in deze tijden. Het ABN.AMRO WTT / WWTT heeft het in ieder geval aangetoond!

Premier League gebukt onder recessie?

Onlangs verscheen in het nieuws dat de engelse TV zender Sky 1.1 miljard pond heeft betaald om in de periode 2010-2013 de belangrijkste 90 voetbalwedstrijden van de Premier League rechtstreeks uit te mogen zenden. Naar verwachting leveren de TV beelden in de 3 seizoenen in totaal 1.7 miljard pond op, ongeveer 1.9 miljard euro.

Het is te hopen voor de liefhebber van het engelse voetbal dat de clubs uit diezelfde Premier League zullen meeprofiteren van de opbrengsten uit TV beelden aangezien alle betrokken clubs torenhoge schulden hebben. Koploper is Chelsea met ruim 620 miljoen pond schuld! En dat terwijl eigenaar Roman Abramovitsj ook al de nodige miljarden (13!) heeft zien verdwijnen op de beurs. Hij zou nu nog 'maar' 3 miljard over hebben. Kennelijk was er nog genoeg geld over om voormalig portugees bondscoach Felipe Scolari op staande voet te ontslaan met een afkoopsom van een slordige 17 miljoen euro. Gaat Guus Hiddink de club van zijn vriend Abramovitsj helpen tot het eind van dit seizoen?

Eerder dit jaar kwam West Ham United al in de problemen doordat clubeigenaar Gudmundsson 'zijn' Landsbanki failliet zag gaan. Zo zullen tal van andere puissant rijke clubeigenaren in Engeland zich misschien ook gaan terugtrekken en betekent dat het einde van een aantal roemrijke clubs?? Dit zijn de verontrustende cijfers gepubliceerd in oktober 2008:

In miljoen ponden

Arsenal: - 268

Aston Villa: - 63

Blackburn: - 20

Bolton: - 43

Chelsea: - 620

Everton: - 26

Fulham: - 182

Hull City: - 1

Liverpool: - 350

Man City: -100

Man United: - 600

Middlesbrough: - 85

Newcastle: - 70

Portsmouth: - 31 (NB: per heden Tony Adams en assistent John Metgod ontslagen)

Stoke: - 2

Sunderland: - 53

Tottenham: - 17

West brom: - 4

West ham: - 140

Wigan: - 54

Benieuwd of zich naast clubeigenaar van Man City zich meerdere sjeiks aandienen als nieuwe eigenaar. Mijns inziens is de charme van het oude kick- en-rush allang verdwenen.

Succes or failure is decided top-down...

Dat sport een belangrijk onderdeel vormt van de gewone maatschappij is geen nieuws. Maar waar treffen sport en de maatschappij elkaar? Waar liggen de verschillen? Waar liggen overeenkomsten? Dit zijn interessante vragen om eens nader te analyseren.

Om met de eerste vraag te beginnen. Sport kan niet zonder de maatschappij en andersom. Dit behoeft nauwelijks nadere uitleg. Denkende aan het sociale aspect in bijvoorbeeld het verenigingsleven, leren omgaan met winst en verlies, gezondheid, gezonde prestatiedrang en respect voor je tegenstander zijn zaken die in het dagelijkse leven onlosmakelijk met de maatschappij verbonden zijn. Hier ligt tegelijkertijd ook een aantal verschillen. Waarom kunnen mensen met verschillende achtergronden en afkomst wel met elkaar op het sportveld prima samenleven en elkaar respecteren en waarom is dit zo moeilijk buiten het sportveld? Waarom kan een topsporter over het algemeen beter met tegenslag omgaan dan een topmanager of een hoge ambtenaar? Zoals Cruijff terecht aangeeft in zijn column van vandaag dat de politiek kan leren van iemand als Sven Kramer; je ziet een crisis aankomen en in plaats van een brede aanpak van het probleem wordt eerst naar eigen belang gekeken. Dit kun je trouwens ook vaststellen in het bedrijfsleven en de hebzuchtige topbestuurders en aandeelhouders die ondanks eigen falen hun zakken vullen ten koste van anderen.

Dit sluit mooi aan op de laatste vraag en is hiermee al groetendeels beantwoord. Helaas zie je in de sportwereld ook falende bestuurders van vereneniging tot bond of Raad van Commissarissen (RvC). Net als in het bedrijfsleven en de politiek is de afstand vaak te groot tussen bestuurder en sporter/werknemer en er wordt geen enkele verantwoordelijkheid genomen bij overduidelijk falen. In de eredivisie zijn binnen een half jaar alweer vijf trainers die moesten vertrekken, terwijl het falende bestuur blijft zitten. Ook in het bedrijfsleven blijft de eindverantwoordelijke vrijwel altijd buiten schot, terwijl hardwerkende lager gepositioneerden weggestuurd worden!
Een gemiddelde sportvereniging valt of staat ook met de kwaliteiten van haar bestuur. Zodra het bestuurlijk fout zit, zijn de gevolgen voor de betreffende vereniging niet te overzien.

Conclusie: zowel in het bedrijfsleven, politiek als sportbestuur: de kwaliteit van de top bepaalt het succes binnen alle overige gelederen, oftwel: "Succes or failure is decided top-down"!

Sport en de recessie

Het zat er al een tijdje aan te komen, maar ook de sport wordt getroffen door de huidige financiele crisis. Zowel op professioneel niveau als in de breedtesport. Dat nu eindelijk de lang verwachte fusie ontstaat uit de voetbalclubs Roda JC en Fortuna Sittard en FC Limburg gaat heten lijkt geen toeval. Hoewel de clubs al langer in financiele nood verkeren, lijkt dit het juiste moment en de meeste fans zullen het in deze tijden ook makkelijker accepteren op enkele 'fans' na. De lokale overheid in Limburg helpt bij deze fusie alle schulden weg te saneren.

Ook de gemiddelde sportvereniging krijgt te maken met de crisis. Lidmaatschappen worden opgezegd en sponsors haken af aangezien dit vaak de eerste zaken zijn waarop bezuinigd wordt. Clubs die toch al noodlijdend zijn, zullen nu nog beter hun beleid moeten aanpassen en ze zullen moeten zorgen voor goed management. De kennis en vaardigheden van veel bestuurders is onvoldoende en men zal steeds vaker over moeten gaan op externe kennis. Dat kost in eerste instantie ook geld, maar dit zal op de lange termijn geld opleveren. Hetzelfde geldt voor het aanstellen van een verenigingsmanager. Toch is de verwachting dat binnen 5 jaar minstens de helft van alle verenigingen een manager zullen aanstellen wat ik van harte kan aanbevelen! Deze man of vrouw zal zichzelf 3 x terugverdienen en daar heeft de club en haar leden ook baat bij.

Verder is het de vraag of de crisis de wens zal beinvloeden van de steden/landen die een groot sportevenement willen organiseren. Het lijkt er op dat Nederland nog steeds de Spelen van 2028 wil organiseren. Zou mooi zijn 100 jaar na dato! Het WK in 2018 zal lastig worden en na de uitspraken van Blatter weten we eigenlijk al dat we kansloos zijn. Jammer, want we hebben in 2000 bewezen dat we samen met onze belgische vrienden in staat zijn om een prachtig toernooi neer te zetten. En de financiele hulp vanuit Brussel kunnen we ook goed gebruiken voor nieuwe (broodnodige!) infrastructuur.

Voorloper magazine sportmangement

Deze blog is voor iedereen die op welke manier dan ook betrokken is in de sportwereld, zoals de sporter zelf, de bestuurder, de coach, het bedrijfsleven en overheid. De laatste nieuwtjes op het gebied van sportmanagement, sportmarketing en sportreizen zullen in beeld gebracht worden.