Spannende weken of bijzaak?

De afgelopen en zeker ook de komende weken vallen er op sportgebied veel beslissingen. Waar op voetbalgebied de beslissing in een aantal landen al een aantal weken geleden is gevallen betreft het kampioenschap mogen wij ons in Nederland verheugen op een alles beslissende laatste competitieduel tussen de nummers 1 en 2. Ongekend. Ook de champions league finale belooft erg spannend te worden tussen momenteel de 2 beste teams in Europa. Interessant is om te zien of Barcelona de scherpte kan behouden tot en met de finaledag. Ook op tennisgebied komen er spannende weken aan. De ongeslagen status van Djokovic is ongekend en gaat voor het eerst in jaren iemand anders dan Nadal of Federer de nieuwe nummer 1 worden dit jaar? De komende grand slams van respectievelijk Roland Garros en Wimbledon gaan dat uitwijzen. Ook de topgolfers houden het spannend en waar Tiger jarenlang op eenzame hoogte stond, wisselen de toppers als Kaymer en Westwood elkaar af met een aantal anderen op korte afstand. Vanaf vandaag gaat The Players van start met de spectaculaire hole 17 die het verschil kan maken tussen winst en verlies. En krijgt Nederland de Ryder Cup 2018 toegewezen? Volgende week dinsdag weten we het. Na de prachtige voorjaarsklassiekers starten nu de grote rondes en omdat er momenteel niet een echt uitgesproken favoriet is, wordt het interessant om ook het wielrennen op de voet te volgen. Spannende weken dus. Hoe tegenstrijdig is dan de berichtgeving over het dodelijke ongeluk in de Giro en over een onschuldige botsing op de training bij FC Utrecht waarbij het hoogst onzeker is of de betreffende speler ooit nog kan lopen. Ja, spannend zijn de komende weken zeker, maar ineens realiseer je je weer dat het tegelijkertijd ook allemaal bijzaak is.

Mijn Real

Lang geleden toen er nog geen betaaltelevisie was, kende ik Real Madrid alleen van naam en faam. Namen als Amancio, Di Stefano en Puskas. Ver voor mijn tijd, maar toch had het iets magisch. Je las er over en je zag zo nu en dan beelden van alweer een landstitel of een europacup. Prachtige beelden waren dat. Dat mooie koninklijke wit, dat geweldige stadion. Mijn tijd kwam met dat geweldige team met Emilio Butragueno, Hugo Sanchez, Gordillo, Camacho, Michel, Sanchiz en Schuster. Prachtige namen die ook geweldig als team konden spelen en alles wonnen. Vele jaren later spreekt dit team nog steeds tot de verbeelding. Tegenwoordig als abonnee van Sport1 zie ik vrijwel alle wedstrijden live op televisie en verheug ik me op vooral de thuiswedstrijden van mijn Real. Echter mijn voetbalhart raakt steeds meer in tweestrijd met mijn Real. Is dit nog wel mijn Real? Tot een aantal jaar geleden won mijn Real die tweestrijd nog. Vooral vanwege aansprekende voetballers die passen bij mijn Real: Raul, Morrientes, Hierro en Gutierrez (oftwel Guti). Ondanks deze prachtige voetballers werd het steeds meer een vreemdelingenlegioen en nu deze mannen allemaal verdwenen zijn en alleen keeper Cassillas nog tot de verbeelding spreekt, lijkt mijn voetbalhart de tweestrijd definitief gewonnen te hebben. Dat wat FC Barcelona laat zien met Messi, Xavi, Iniesta was toch vroeger zoals mijn Real speelde? Met al dat ordinaire geschop en antivoetbal schaamde ik me Real fan te zijn t.o.v. mijn vrienden naast me op de bank die Barcelona fan zijn. In alle afgelopen onderlinge duels ging mijn voetbalhart sneller kloppen als Barca de bal had. Wat een schoonheid. En nog effectief ook! Coach Mourinho heeft als bijnaam the special one en zijn resultaten als coach bij achtereenvolgens Porto, Chelsea, Inter en toch ook Real rechtvaardigen dit. Helaas, want mijn Real is mijn Real niet meer! Gelukkig zendt Sport1 ook live golf en tennis uit, zodat ik niet meer hoef aan te zien hoe prachtige voetballers als Ronaldo, Ozil, Di Maria en Higauin verpieteren bij Mourinho's Real.

Brevet van onvermogen voor turnbond

Op dit moment van schrijven is nog niet bekend of Yuri van Gelder nu wel of niet opnieuw cocaine gebruikt heeft. Aangezien hij zelf heeft aangegeven niet opnieuw te hebben gebruikt en ook een eerste test dit heeft bevestigd, is het de vraag voor wie het nu eigenlijk 'einde oefening' zou moeten zijn. Wat mij betreft gaat de turnbond en haar bondsbestuurders in alle opzichten in de fout. Ten eerste de manier waarop de eerste berichtgeving plaats had, door niet direct het beestje bij de naam te noemen terwijl iedereen direct wist waarover het ging. Een genante vertoning. Nadat de volgende dag ineens wel gesproken kon worden over cocainegebruik volgde wat mij betreft de tweede grove fout door direct openlijk te concluderen dat het 'einde oefening' betekende voor Van Gelder. Zo ga je als overkoepelende bond niet met je sporters om en je vraagt je af of bestuurders zelf ooit aan sport gedaan hebben. Wat weten ze nu eigenlijk van sport, laat staan van topsport met alle druk die daar bij komt kijken. In andere takken van sport volgt een schorsing, waarna een sporter weer een terechte nieuwe kans krijgt (Tom Boonen is ook meerdere keren betrapt op gebruik van cocaine en fietst weer vrolijk mee na schorsingen). Wat als het echt een verslaving blijkt te zijn? Dan moet die jongen geholpen en begeleid worden. Wat dat betreft is de reactie van Maurits Hendriks, voorzitter NOC-NSF verstandiger! Erger wordt het nog als blijkt dat Van Gelder helemaal niet opnieuw gebruikt heeft. Is het dan ook 'einde oefening' voor deze bestuurders?

Gemengde gevoelens over WK

Gelukkig val ik als sportliefhebber niet direct in een zwart gat nu het WK voetbal voorbij is, hoewel er toch iets van leegte is. Geen wedstrijden meer om naar uit te kijken en geen VI Oranje meer. Maar gelukkig is daar de Tour de France en komend weekeinde 'The Open', het Brits Open golfkampioenschap. Dus gewoon weer doorgaan met uren aan de buis gekluisterd zappend tussen de BBC, Sport 1, Eurosport en Studio Sport. Maar het WK voetbal is natuurlijk toch wel het allermooist om te volgen en vooral als Nederland zo geweldig presteert. Echter, de krankzinnigheid die dan in dit land ontstaat kan me gestolen worden. Volwassen mensen die zich als een volslagen dorpsidioot kleden en gedragen en uit hun auto vlaggen hebben hangen en tuterend door de straten rijden, zoals dat voorheen alleen in steden als Istanbul gebeurde.

Daarbij stond dit WK niet bol van veel mooi voetbal. Duitsland heeft me positief verrast met modern, fris ogend voetbal in de stijl van Bayern Munchen met jonge nieuwe spelers als Muller en Ozil. Spanje voldeed enigszins aan de verwachtingen met het prachtige spel vanuit hun middenveld. Nederland liet zien ook volwassen en zakelijk te kunnen voetballen, waarbij ik genoten heb van het spel van Van Bommel (man van de wedstrijd tijdens de poulefase), de steekballen van Sneijder, een aantal geweldige balaannames van Van der Vaart (tegen Uruguay) en de soms onnavolgbare Robben. Gelukkig waren daar ook een paar prachtige momenten van Messi en die heerlijke, typisch Braziliaanse goal van Maicon tegen Noord Korea. Verder vond ik het WK qua niveau tegenvallen en wordt er helaas te berekenend en te behoudend gespeeld. Ook de rol van de FIFA, lees Blatter, bleek eens te meer discutabel te zijn vanwege het manipuleren van beeldweergave, bemoeienis met lokale wetgeving, zelfverreiking en de starre houding t.a.v. technische hulpmiddelen voor scheidsrechters.


Wat Nederland in de finale liet zien, met name de eerste 20 minuten, was niet om erg trots op te zijn. Wat mij opvalt is dat ook de zogenaamd nuchtere Nederlandse toeschouwer tijdens zo'n wedstrijd niet meer objectief kan oordelen en alles en iedereen de schuld geeft, bij voorkeur de scheidsrechter. Nee, deze scheidsrechter was inderdaad niet goed, want hij had Nigel de Jong het veld uit moeten sturen na een werkelijk krankzinnige actie. Eerlijk gezegd veranderde mijn trots in schaamte in die fase, vooral omdat de hele wereld meekeek. Ik kreeg een beetje een Nederland-Portugal deja vu van het WK 2006. Het was een wonder dat Nederland nog met 11 man stond en na 20 minuten niet al met 2-0 achter stond, omdat Sergio Ramos het vizier niet op scherp had staan. Mede door het geschop kreeg Nederland langzaam wat meer grip op de wedstrijd, waarbij het bij vlagen liet zien waarom Nederland terecht (!) in de finale stond. Maar Spanje verdiende te winnen, omdat ze simpelweg beter waren met Iniesta als absolute man van de wedstrijd. Wat een gave techniek heeft die man toch. Met dit verlies heb ik dan ook meer vrede dan in 1974 en 1978 toen Nederland wel beter was dan de tegenstander.

Toch kunnen we er trots op zijn dat Nederland al voor de 3e keer in een WK finale heeft gestaan. En zeker nu de verschillen steeds groter worden met de buitenlandse competities. Met Van Marwijk als welbespraakte en beschaafde coach die een wereldprestatie heeft geleverd door teamgeest te creeren en die steeds te bewaken. Alle kwalificatiewedstrijden, alle oefenwedstrijden en ook nog eens alle wedstrijden op het WK winnen tot aan de finale. Onwaarschijnlijk knap! En toch...en toch blijft een beetje een onvoldaan gevoel hangen, want Nederland heeft gedurende het hele WK niet op zijn best gespeeld. Des te knapper is de prestatie dus, dat wel. Natuurlijk, ik weet zelf als geen ander wat topsport inhoudt en prestatie en resultaat staan altijd voorop, maar echt goed voetbal heb ik niet gezien. Veel foute passes en onnodig veel balverlies en op de goede momenten het geluk dat je tijdens een toernooi nodig hebt. Maar het zou echt te kort door de bocht zijn om het op geluk te gooien en misschien is deze speelwijze wel de juiste voor deze selectie. Wie zal het zeggen. Toch zou ik wel eens willen zien hoe het loopt met Van der Vaart i.p.v. benenbreker De Jong. Hoewel de invalbeurten van Afellay ook smaakte naar meer. Met veel meer diepgang dus en ondersteuning voor de vaak eenzame Van Persie. Maar met deze talentvolle en brede selectie zijn we het komende EK weer 1 van de favorieten en dat is toch weer iets om naar uit te kijken.

En toch....en toch. Gedurende mijn vroegere buitenlandse reizen sprak men, waar ik ook kwam, altijd lovend over het Nederlands elftal en het mooie voetbal. Naranja Mecanica, oftwel de Oranje Machine, zei men altijd in Zuid Amerika. Dat vervulde mij altijd met misschien nog meer trots dan het behaalde resultaat tijdens dit WK. Nu vraag ik me af of de meningen nog steeds zo enthousiast zijn, hoewel we toch wel weer met ons kleine landje geschiedenis hebben geschreven. In tegenstelling tot Brazilie die ook niet meer het prachtige sambavoetbal van weleer speelt en door Nederland al in de kwartfinale werd uitgeschakeld. Deze wedstrijd vertaalt wellicht mijn gevoel het best. Namelijk een wedstrijd met 2 gezichten; een 1e helft met afwachtend en matig voetbal en een 2e helft met durf en druk naar voren, zoals dat Nederland kenmerkt, waardoor je dat beetje geluk ook afdwingt. Geluk dat grootmachten als Italie, Frankrijk en Engeland niet verdienden en die terecht vroegtijdig naar huis moesten door behoudend en berekenend voetbal. De belangen lijken inmiddels groter dan het voetbal zelf. Gemengde gevoelens dus over het WK 2010.

Sport en Bestuur

Na HFC Haarlem is het nu dus BV Veendam die van het podium verdwijnt en zal voor eeuwig de eigen Lange Leegte in gaan. Wie is de volgende? Wanneer zien de overgebleven clubs nu in dat zonder een lange termijn strategie en beleid met goed opgeleide ex sporters er geen gezonde toekomst is. Zolang rijke zakenmensen zich in allerlei besturen kunnen blijven inkopen zonder enige knowhow van sport zal er weinig veranderen; sterker nog, dan wordt het van kwaad tot erger. Een Raad van Commissarissen heeft als enige taak om een directie te controleren, maar bij de meeste BVO's bestaat een RVC uit mensen die er alleen voor zichzelf zitten en niets toevoegen aan een club. Zoals ik in mijn blog al vaker heb geschreven, moeten we nu maar eens snel beginnen met een apart Ministerie van Sport, liefst geleid door ex sporters met een management opleiding ondersteund door ambtenaren met bestuurlijke ervaring. Zo ook binnen het NOC-NSF en BVO's en zo door tot aan de lagere sportbesturen van verenigingen in de breedtesport, zodat de sport in ieder geval in ons land weer gezond is en kwaliteit gewaarborgd is.

HFC Haarlem - doek valt voor 'sleeping giant'

Barry Hughes, Ruud Gullit, Piet Keur, Marcel Peper, Arthur Numan....zo maar een paar namen uit een grote rij van grote namen uit het betaald voetbal die hun roots bij Haarlem hebben liggen. Maar vandaag lijkt het doek definitief gevallen.
Ondanks dat het er aan zat te komen, komt het nieuws toch hard aan: "HFC Haarlem failliet verklaard!" Dat een negatief saldo van uiteindelijk 1.8 miljoen euro de club de das om zou doen, is duidelijk. Hoe zo'n financieel gat uiteindelijk is ontstaan, is de vraag. Je kunt je ook afvragen, waarom de ene gemeente in Nederland een BVO wel de hand toereikt en de andere niet. Interessante vraag om eens in Brussel neer te leggen, want het lijkt toch verdacht veel op oneerlijke concurrentie. Gemeentes als Waalwijk, Tilburg, Kerkrade en Sittard zijn recentelijk nog bijgesprongen en ik ben benieuwd wanneer de volgende gemeente om hulp wordt gevraagd. Met andere woorden; betaald voetbal in Nederland is ziek. Eigenlijk onbegrijpelijk in een tijd dat voetbal populairder lijkt dan ooit tevoren, de stadions voller dan ooit zijn en er meer dan ooit media aandacht is. Zeker voor een club als Haarlem zouden daar kansen moeten liggen. Met 120 jaar historie in een regio waar veel bedrijvigheid heerst en waar dus veel financiele draagkracht zou moeten zijn. Zelf zag ik de gemeente Haarlemmermeer als ideale plek voor een fris, nieuw stadion zoals bijvoorbeeld onlangs in Zwolle is gerealiseerd. Een gemeente grenzend aan de stad Haarlem met een goede bereikbaarheid en vele jonge gezinnen die daar vanuit de stad zijn neergestreken. Geheid dat het wekelijks vol zou zitten en ik vraag mij af wat er mis is gegaan in de onderhandelingen tussen bestuur, gemeente Haarlem / Haarlemmermeer, bedrijven en projectontwikkelaar, waarvan laatstgenoemde notabene hoofdsponsor was van Haarlem. Mijns inziens zijn er toch weer te veel mensen bij betrokken geweest die in eerste instantie voor zichzelf bezig waren. Jammer, want met Haarlem gaat er een historische club verloren. Maar als 1 van de weinige clubs met wekelijks vrijwel geheel lege tribunes, slechte merchandising en dus weinig uitstraling was de club ook niet interessant meer voor eventuele nieuwe investeerders. Dit kun je de diverse beleidsbepalers over de laatste jaren kwalijk nemen. Wat mij betreft was HFC Haarlem een 'sleeping giant' en was er veel meer uit te halen geweest. Dit gold een paar jaar geleden ook voor mijn clup Sparta, maar waar de enige nog oudere club in het betaald voetbal dan Haarlem wel net op tijd is gered, hebben de diverse betrokken partijen Haarlem definitief voorgoed laten inslapen. Een minuut stilte is op zijn plaats.

Tiger

Terwijl de media voornamelijk bezig is met de openbaar gemaakte escapades van Tiger Woods vraag ik me af hoe zoiets zover heeft kunnen komen. Kan een mens de druk van de verworven status van eerste sportmiljardair niet aan? Is de druk om aan het verwachtingspatroon te blijven voldoen te groot? In hoeverre word je geleefd en zoek je als mens wanhopig naar afleiding? Of is de enorme drang naar prestatie ook overgeslagen naar andere 'takken van sport'? Ik weet het niet en ik ben zeker geen expert op het gebied van psychologie. Maar de vraag blijft toch interessant. Veel mensen dromen van zo'n carriere en alle prettige bijkomstigheden die dat met zich meebrengen. Of is het juist niet zo prettig meer op een gegeven moment? Of kunnen sommige helden en idolen gewoon niet meer omgaan met de verworven status die je nu eenmaal krijgt. Diego Maradona kon er duidelijk niet goed mee omgaan, maar hij had destijds te maken met wel erg bijzondere omstandigheden in Napels, waarbij ik me in ieder geval nog wel iets van zijn vluchtgedrag kon voorstellen. Verder denk ik dan ook gelijk aan topgolfer John Daly, maar ook voormalig toptennissers Bjorn Borg, Boris Becker en onlangs de onthullingen van Andre Agassi, voormalig topvoetballer George Best en zelfs onze eigen topturner Yuri van Gelder. Maar het betreft niet alleen topsporters. Ook de voormalig president van de VS, Clinton, kon de verleiding niet weerstaan. Het is heel tegenstrijdig, want het behaalde succes is gekomen door een absolute focus om een doel te bereiken en waar geen plaats kon zijn voor enige afleiding. Wat te doen als dit doel eenmaal bereikt is? In hoeverre zijn deze beroemdheden nog gevoelig voor persoonlijke begeleiding en coaching? Is het toch de enorme druk of leef je op zo'n roze wolk dat je de grenzen van fatsoen, normen en waarden niet meer kunt onderscheiden?
Kennelijk zijn er ook mensen die wel met de omstandigheden hebben kunnen omgaan, zoals Tiger's eigen idool Jack Nicklaus. Maar ook een generatiegenoot als Roger Federer, die op eenzelfde voetstuk staat als Woods, is kennelijk wel in staat met de verantwoordelijkheden om te gaan die de heldenstatus met zich meebrengt.

De volgende vraag die ik erg interessant vind, is hoe sponsoren als Nike, Gilette en het managementbureau IMG met deze situatie om zullen gaan. Woods is toch hun absolute boegbeeld en mochten deze giganten afhaken, hoe gaat Woods om met deze situatie? Een bijkomend geluk wellicht voor hem is dat het golfseizoen net is afgesloten en pas over een week of 5 weer van start gaat. Als IMG niet meer verder wil met Woods, stel ik mijn diensten overigens gaarne beschikbaar. Maar ik denk niet dat ik hem zal adviseren een sticker op zijn spiegel te plakken met de tekst "Hello Tiger, I love you". Dat lijkt me nu wel erg ongepast.