maandag 12 juli 2010

Gemengde gevoelens over WK

Gelukkig val ik als sportliefhebber niet direct in een zwart gat nu het WK voetbal voorbij is, hoewel er toch iets van leegte is. Geen wedstrijden meer om naar uit te kijken en geen VI Oranje meer. Maar gelukkig is daar de Tour de France en komend weekeinde 'The Open', het Brits Open golfkampioenschap. Dus gewoon weer doorgaan met uren aan de buis gekluisterd zappend tussen de BBC, Sport 1, Eurosport en Studio Sport. Maar het WK voetbal is natuurlijk toch wel het allermooist om te volgen en vooral als Nederland zo geweldig presteert. Echter, de krankzinnigheid die dan in dit land ontstaat kan me gestolen worden. Volwassen mensen die zich als een volslagen dorpsidioot kleden en gedragen en uit hun auto vlaggen hebben hangen en tuterend door de straten rijden, zoals dat voorheen alleen in steden als Istanbul gebeurde.

Daarbij stond dit WK niet bol van veel mooi voetbal. Duitsland heeft me positief verrast met modern, fris ogend voetbal in de stijl van Bayern Munchen met jonge nieuwe spelers als Muller en Ozil. Spanje voldeed enigszins aan de verwachtingen met het prachtige spel vanuit hun middenveld. Nederland liet zien ook volwassen en zakelijk te kunnen voetballen, waarbij ik genoten heb van het spel van Van Bommel (man van de wedstrijd tijdens de poulefase), de steekballen van Sneijder, een aantal geweldige balaannames van Van der Vaart (tegen Uruguay) en de soms onnavolgbare Robben. Gelukkig waren daar ook een paar prachtige momenten van Messi en die heerlijke, typisch Braziliaanse goal van Maicon tegen Noord Korea. Verder vond ik het WK qua niveau tegenvallen en wordt er helaas te berekenend en te behoudend gespeeld. Ook de rol van de FIFA, lees Blatter, bleek eens te meer discutabel te zijn vanwege het manipuleren van beeldweergave, bemoeienis met lokale wetgeving, zelfverreiking en de starre houding t.a.v. technische hulpmiddelen voor scheidsrechters.


Wat Nederland in de finale liet zien, met name de eerste 20 minuten, was niet om erg trots op te zijn. Wat mij opvalt is dat ook de zogenaamd nuchtere Nederlandse toeschouwer tijdens zo'n wedstrijd niet meer objectief kan oordelen en alles en iedereen de schuld geeft, bij voorkeur de scheidsrechter. Nee, deze scheidsrechter was inderdaad niet goed, want hij had Nigel de Jong het veld uit moeten sturen na een werkelijk krankzinnige actie. Eerlijk gezegd veranderde mijn trots in schaamte in die fase, vooral omdat de hele wereld meekeek. Ik kreeg een beetje een Nederland-Portugal deja vu van het WK 2006. Het was een wonder dat Nederland nog met 11 man stond en na 20 minuten niet al met 2-0 achter stond, omdat Sergio Ramos het vizier niet op scherp had staan. Mede door het geschop kreeg Nederland langzaam wat meer grip op de wedstrijd, waarbij het bij vlagen liet zien waarom Nederland terecht (!) in de finale stond. Maar Spanje verdiende te winnen, omdat ze simpelweg beter waren met Iniesta als absolute man van de wedstrijd. Wat een gave techniek heeft die man toch. Met dit verlies heb ik dan ook meer vrede dan in 1974 en 1978 toen Nederland wel beter was dan de tegenstander.

Toch kunnen we er trots op zijn dat Nederland al voor de 3e keer in een WK finale heeft gestaan. En zeker nu de verschillen steeds groter worden met de buitenlandse competities. Met Van Marwijk als welbespraakte en beschaafde coach die een wereldprestatie heeft geleverd door teamgeest te creeren en die steeds te bewaken. Alle kwalificatiewedstrijden, alle oefenwedstrijden en ook nog eens alle wedstrijden op het WK winnen tot aan de finale. Onwaarschijnlijk knap! En toch...en toch blijft een beetje een onvoldaan gevoel hangen, want Nederland heeft gedurende het hele WK niet op zijn best gespeeld. Des te knapper is de prestatie dus, dat wel. Natuurlijk, ik weet zelf als geen ander wat topsport inhoudt en prestatie en resultaat staan altijd voorop, maar echt goed voetbal heb ik niet gezien. Veel foute passes en onnodig veel balverlies en op de goede momenten het geluk dat je tijdens een toernooi nodig hebt. Maar het zou echt te kort door de bocht zijn om het op geluk te gooien en misschien is deze speelwijze wel de juiste voor deze selectie. Wie zal het zeggen. Toch zou ik wel eens willen zien hoe het loopt met Van der Vaart i.p.v. benenbreker De Jong. Hoewel de invalbeurten van Afellay ook smaakte naar meer. Met veel meer diepgang dus en ondersteuning voor de vaak eenzame Van Persie. Maar met deze talentvolle en brede selectie zijn we het komende EK weer 1 van de favorieten en dat is toch weer iets om naar uit te kijken.

En toch....en toch. Gedurende mijn vroegere buitenlandse reizen sprak men, waar ik ook kwam, altijd lovend over het Nederlands elftal en het mooie voetbal. Naranja Mecanica, oftwel de Oranje Machine, zei men altijd in Zuid Amerika. Dat vervulde mij altijd met misschien nog meer trots dan het behaalde resultaat tijdens dit WK. Nu vraag ik me af of de meningen nog steeds zo enthousiast zijn, hoewel we toch wel weer met ons kleine landje geschiedenis hebben geschreven. In tegenstelling tot Brazilie die ook niet meer het prachtige sambavoetbal van weleer speelt en door Nederland al in de kwartfinale werd uitgeschakeld. Deze wedstrijd vertaalt wellicht mijn gevoel het best. Namelijk een wedstrijd met 2 gezichten; een 1e helft met afwachtend en matig voetbal en een 2e helft met durf en druk naar voren, zoals dat Nederland kenmerkt, waardoor je dat beetje geluk ook afdwingt. Geluk dat grootmachten als Italie, Frankrijk en Engeland niet verdienden en die terecht vroegtijdig naar huis moesten door behoudend en berekenend voetbal. De belangen lijken inmiddels groter dan het voetbal zelf. Gemengde gevoelens dus over het WK 2010.

1 opmerking: